Wędrówka... (sonet)

pod obłokami, rozgwieżdżonym niebem
wspomnienia szepczą, iskrząc prześwietlają.
Chciałyby krzyczeć więc głaszczesz – skraplają.
Jutrzenka wita karmiąc świeżym chlebem...

w pościeli westchnień słońce muska lica,
uchylasz okno, uśmiechem witasz dzień...
sny w zapomnienie – nie, kręcą się jak cień.
Wsłuchujesz w siebie – następna rocznica!

Drżysz, tyle westchnień... w nich miłości odcień.
Wzrokiem na stolik – woń róż...ty rozkwitasz
mimo że młodość odpływa jak strumień.

Choćby ci przyszło boso iść – twym żarem.
Echem we włosy jarzębinę wplatasz.
Życia refleksy wybrzmiewają czarem...

© Krystyna Anna Szklarczyk
05.09.2019r./ 18:15
/
obraz Timothy M. Parker