Jeszcze raz...
Po co nam hałas i światło
usiądźmy w mroku i w ciszy
niech to, co dawniej nam zgasło
jeszcze raz w oczach zaiskrzy…
Połączmy dłonie jak kiedyś
gdy szliśmy wtuleni przez życie
odkryjmy o czym szepcze nam niebo
gdy słońcem jaśnieje o świcie…
Posłuchajmy jak ptaki śpiewają
tyle w nich życia, radości
mimo, że domów nie mają
potrafią się cieszyć z miłości…
A my wciąż pochłonięci kłótniami
jesteśmy jak wraki jak cienie
jednak gdzieś między wierszami
prosimy o przebaczenie…
25 August 2012, 05:06
Prośba wpleciona wersami wiersza w potęgę uczucia, co już wie ile kosztuje cierpienie bycia razem a jednak czasem oddzielnie. Piękny w swej nostalgii ten wiersz. Bo jednak niesie nadzieję pojednania w klamrze ostatniego zdania.
25 August 2012, 00:25
Wiersz o tak wielu z nas... tak często "gubimy" magię bycia razem zajęci kłótniami i codzienną gonitwą...
24 August 2012, 22:13
Piękny wiersz. Bardzo dojrzały i mądry, a takich się na zapomina.
Pozdawiam :)
24 August 2012, 19:57
Wiersz piękny.
Mówi wiele o wrażliwości, życiu...
Miłość ukazana w świetle prawdy - nie zawsze bywa sielankowo...
24 August 2012, 18:53
Życie we dwoje wydaje się na początku takie proste i łatwe i piękne, lecz codzienność czasem przytłacza i choć chciałoby się zamknąć niepotrzebne słowa na uwięzi one jak ptaki ulatują i ranią, ale jest zawsze szansa, że znowu przyjdzie zrozumienie i miłość sprzed lat... choć całkiem inna.
Zawsze dajesz do myślenia Gerardzie ;-) Pozdrawiam
