Tamtych dwoje smutnych ludzi

Po kamiennej zadrodze
Wiatr sunie bezszmernie
W jakimś lęku i we trwodze
Na dom twój patrzę tęsknie

Brak odwagi by wejść dalej
Za płotem więc stoję jak głaz
Wokół tak cicho jest i ciszej
A ja spoglądam kolejny raz

Wieczór chyli się ku końcu
Chłód spowija lica moje
Jutro mówić będą słońcu
Że widziały tamtych dwoje

Tamtych dwoje smutnych ludzi
Co ich świt rozłączył blady
Ja nie wrócę on nie wróci
Do bram sadów łąk w arkady

Bo się gdzieś pomylił Bóg
I rozdzielił nie tych dwoje
Do dziś proszą go o cud
Polne maki głóg powoje

I te ścieżki z kostki słane
Gdzie wędrować im przystało
I te wierzby łzą spłakane
Nie tak Boże toż być miało

Jak się w niebie znajdą dusze
Czy za ręce wezmą znowu
Ile z tamtych dawnych wzruszeń
Zabiorą z sobą do grobu