Płonącego serca
Nawet strumień nie stłumi

Ta jedna chwila
Poruszona niczym mak
Wśród nieprzeniknionej zieleni

Pozostawiony sam sobie
Aby tchniony chwilą
Mógł nauczyć się znów kołysać
W rytm serca wszechświata

Mija wiosna, lato, jesień, zima
On o tym momencie świetności
Nie zapomina

I odradza się na nowo
W pełnej czerwieni okazałości

Zupełnie jak ogniste, lwie serce