Owinięty płatkami Ciebie

Płaczę bo śpisz zmęczona światem
Deszcz wiosną słońce ciężko kryje
Na błękit narzucił szarą szmatę
Chłodem owinął Twoją szyję.
Dłoń wiotka jak pisklę w moich dłoniach
Spija ciepłą wyściółkę szorstkiej garści gniazda
Krople pocałunków lśnią na skroniach
W tęsknotę ubrana każda.
A dziś!
Otwierasz oczy! Spoglądasz na moje włosy
Uśmiech, nie rozkwitły, w źrenicach skrzy
I koniec deszczu bez słów głosi!
Odpada palto choroby, co duszę Twoją kłuło
A mnie upaja piękno z jakim leżysz.
Twoje ramiona obejmują świat, a ich czułość
Jest tym, co całym sobą pragnę przeżyć.

Quid Quidem