Gdy bardowie muszą krzyczeć
„Piekieł sięgają moje przysięgi
I chmurny las niebios sobą rozdzierają
Czy nie mam w sobie mocy, potęgi?
A słowa moje w rymy się nie ubierają?
Język myśl fałszuje, dźwięk ją słowem łamie
W sercach zaprzysięgłych dziś mieszkają noże
Czas na koniec- niech się dzisiaj stanie
Koniec wszlekiego życia i wszelakich stworzeń
Niech błyskawice biją dzisiaj w nocy
Niebo rozdzierają jak anielskie miecze
Da mi to poczucie nadziei i mocy
Lecz los tego świata i tak mi uciecze!
Pieśni moja krwawi, dusza moja pęka
Śmiech szalonego niesie się po nocy
Krew się ciągle leje, a żelazo szczęka
Poezja poraniona balladami broczy…”
6 March 2012, 22:39
Droga Avrel- wszak wypada, by dwa te przymioty ze sobą spółkowały i wspólnie raczyły się dopełniać. ;)
Weroniko- ciekawe spostrzeżenie. Na swój sposób arcyciekawe i.. urokliwe.
Dziwne wszak to, jak wiele dla mnie rzeczy jest urokliwych...
6 March 2012, 16:52
hmm może 'pieśń' - nie jestem pewna czy dobrze to odczytuję...
są takie wiosny
które budzą serca
by wołały zimy
która zniszczy wrogów...6 March 2012, 15:40
Bogdanie- dziękuję, a Twój utwór- świetny jest i do tego trafia do mej duszy!
Avrel, moja droga, rumieńce mi na twarz wystąpić raczyły, gdy tak wiele komplementów słyszę... Ach, cieszy mnie wielce Twa opinia, lecz dalej muszę się rozwijać i lepszym być!
Dziękuję, waćpanno! ;)