Zadumany
Patrzę na obraz w którym zastygło
odbicie światła i ciemności
i pytam szeptem najcichszym,
w imię jakiej miłości?
Ale Ty trwasz niewzruszony
jakbyś widział światło
przez zamknięte oczy,
jakby ta chwila miała
Ziemię z Niebem zjednoczyć.
Więc przy Tobie przystaje
i w ciszy na Ciebie spoglądam,
i milczę, gdy drogą modlitw
za Tobą podążam.
Lecz czy mnie słyszysz
w swym milczącym skupieniu?
Bo choć twarz Ci jaśnieje,
cały pogrążony jesteś
w drzew oliwnych cieniu.
A gdy tak stoję przez Tobą
coraz to bardziej blisko,
nic już nie musisz mówić.
Twoja zaduma
tłumaczy mi wszystko.
20 August 2013, 20:15
Proszę mi tu nie przyćmiewać mojego wiersza, Giuli :)
Teraz zbladł przy Twoich słowach. Jak zawsze!
:)
20 August 2013, 19:37
Jest taka prawda
co świeci spod zaciśniętych powiek
jest łza która lśni tajemnicą
ukryta w krysztale serca
i jest taka miłość
co czeka
od lat na krzyżu rozpięta
jest Bóg
cisza
i człowieki łza powszednia
najświętsza
20 August 2013, 12:38
To w Tobie jaśnieje każda odpowiedź, której ucho ludzkie nie słyszy i wzrok nie ogarnie, delikatna nuta płynie, jak fala która od-do podąża jednocześnie w dwie strony, dając słodycz. Myśli są zbyt powolne na to.
:)