Zatoczone koło

Paradoks? Szyderczy uśmiech losu,
chciałbym oszczędzić ci tego ciosu,
lecz ponoć mówią - co dasz potem wraca,
ze zdwojoną siłą, ale czy tak aby właśnie?

bo tragikomedia znów chyba powraca,
lekki błysk, ale jakby zaraz trzaśnie,
choć jeszcze mówimy tym samym językiem,
jeszcze budzimy się obok siebie,
lecz chyba tylko nadziei płomykiem
próbuję patrzeć z miłością na ciebie...

jest mi tak dobrze, lecz najgorzej także,
i kocham te chwile, jak ich nie znoszę,
bo tyle pytań co dnia nasuwa się wszakże,
że głowę swą w chmurach gęstych noszę...

bo kiedyś sam kochałem za dwoje,
a teraz gdy patrzę na nas oboje,
czuję, że musisz, powoli rozumiem,
kochać siebie za mnie, bo ja nie umiem
(choć chciałbym)