Odpust

Ten wiersz to prawdziwy skarb!
Otwarłaś przed nami bagaż własnych wspomnień i opowiedziałaś przepiękną historię.
Do wyróżnienia.

Karmi się człowiek takimi wspomnieniami, oj karmi. Ja pamiętam jeszcze takie małe piłeczki na długich gumkach, które odbijało się od dłoni.
A kapiszony chłopcy rozgniatali blisko dziewcząt, żeby przestraszyć. Taki odpust to był raj dla nas dzieci. Moje dzieciństwo, to lata siedemdziesiąte, ale wracam często do mojej historii. No i jeszcze duży biały miś chodził między straganami :)

Myślę, że to świat tak pędzi, a nas gdzieś pogubił.

Nie tylko ja pobiegłem do przeszłości.

Pozdrawiam :)

Obudziłaś wspomnienia wakacji na wsi. Och uwielbiałam tam jeździć.

Piękne zatrzymanie się przy historii, tradycji, obyczajowości, a mieszkam w miejscu, w którym jeszcze trzy razy w roku odbywają się wielkie odpusty i dzieją się święta, przyjeżdżają ludzie z całego kraju na te odpusty i dzieje się Polska, nasza religia, płonie ognisko rodzinności, jest ta niesamowita niepowtarzalna atmosfera, coś czego na szczęście nie da się objąć do końca słowem. Tu po prostu trzeba być i pozwolić, aby się to w nas zadziało. Pozdrawiam serdecznie.