Pogrążona w nicości

Owiewa mnie chłodna ciemność.
We mnie nicość a poza mną
nieskończone mroki niebytu.
Serce już nie bije,
więc dlaczego wciąż żyję?
Może to tylko świat pozoru i ułudy?
Krzyczę w pustą przestrzeń
ale nie słychać żadnego dźwięku.
Po policzkach spływają suche łzy.
Boże, czy ty jesteś na mnie zły?
Cisza.
Nic tylko głucha cisza.
Puste dźwięki.
Ach! Cóż za męki!