A jednak się kręci!

Oto niezwykły zwrot na scenie!
Hamlet mrukliwym, przy tym, się zdaje.
Kiedy jednemu rozpacz dni na sekundy zmieni
Drugi znaczone wcześniej ściegi kraje.
Jak topienie przypalonego ogniem szczeniaka.
Chłodny wykon napisanego wcześniej skryptu.
Aż w końcu, mająca dosyć wycia mięczaka
Zirytowana powiedziała za dużo szczyptę.
Zapadki zapadły, mechanizm zazgrzytał,
Wszystko stało się absurdalnie proste!
Pożar pustynią stał się w chwil kilka.
Ostatnie nici złote przecięła prawdy kosa.
Patrzyłaś na moją radość, moją dumę z Ciebie,
Patrzyłaś jak połamany okładam miłością rany,
I nagle, jak rumak, kopytem dziko grzebię!
Patrzyłaś i wiedziałaś! Boże kochany!
W czym byłem dla ciebie potworem?
Gdzie u mnie dostrzegłaś gadzie łuski,
Że zgotowałaś mi tę zaszczytną rolę?
Jak można być tak ludzko nieludzkim?
Poprosiłem tylko o prostą prawdę.
Na tym polega prawdziwa miłość,
Że nie jest więzieniem związanym w kokardę.
Nie dałaś, nawet ku pamięci dobrym chwilom.
Tej całej czeredzie, co, o wszystkim wiedząc,
Grała w pantomimie rutynowe rolę,
Życzę by sami z podobną zmierzyli się sceną.
Ja będę widzem, a oni aktorem.
Wtedy, uczony dzisiejszym przykładem,
Wiedząc, że w trzecim akcie z was będzie miazga,
A to uśmiechnę życzliwie, a to dobrą dam radę.
A potem wzrok zawieszę zamyślony w gwiazdach.
Tymczasem powtórzę, co mama mi wspomniała,
Żebym zapamiętał dokładnie to sobie,
Kto zabija człowieka, zabija świat cały.
Kto miłość zabija, katem jest nad Bogiem.
To dla was smutna, niestety, wiadomość.
Tu, na ziemi, możecie mówić byle co byle komu,
A tam staniecie mając świadomość,
Że stoicie w tego, kogo zabiliście domu.
Nie za wami płaczę, choć wiem, że powinienem,
Tylko za dwoma wyjątkowymi pięknami,
Za Wiolutka iskrą i za miłości do niej lśnieniem.
Za moją radością zasypaną kamieniami.
Ot. I koniec sceny.

Quid Quidem