Przegrałam

Opuszczam miecz, chowam swą urazę,
Odrzucam łuk, kolejny już raz,
Niszczę pamięć, jak pustą wazę,
Odchodzę poza wasz okrutny świat.

Łamię zasady, wyrywam swe pióra,
Odrzucam pomoc, łamię wam serca,
Opuszczam życie, jak zła wichura,
Wybucha spokój na stopniu kobierca.

Oglądam wojnę, płaczę i szlocham,
Zbieram umarłych, taka moja rola,
Nie ma nikogo, kogo kocham,
Umarła nawet moja słaba wola.

Mam skrzydła anioła, mój pech,
Serce utopione w krwawych łzach,
Stare pióra pokrywa szary mech,
A śmierć mówi mi ‘szach’.

Mam ochotę dodać ‘mat’, przegrałam,
Przegrałam wasze życia i szczęście.
Ale swoje życie – Bogu wyrwałam,
zabrałam swoje życie i nieszczęście.

Podnoszę miecz, w głębi duszy,
Napinam cięciwę, by znów wstać,
Dźwięk rozbitej szyby rani uszy,
Ale dzięki niemu - mogę grać.

Rozbijam okna mego pustego serca,
Łamię ramy dawnych zasad życia,
Tłumiony krzyk w uszy się wwierca,
Kocham was, mimo mego odkrycia.

Jesteście…
Lalkami.