Tout le temps
opowiem ci historię - tę nieopisaną
gdy w niedalekim lasku - pod świętą figurą
wykluwały się pierwsze gwiazdy
i moje serce - jak syn jedyny - Boga Słońca
niebo ze wspomnień - ojczyzna wichrów
od lat karmi mnie ciszą
o tobie
zamiast zapach nieść
kwiatów - co latem w łąkach zakwitły
i które jak róże - królowe ogrodów
przystrajają ołtarze
spokojny znajdując dom
ulepiony z miłości - niczym jaskółcze gniazdo
wiodę spojrzeniem
czy w drzwiach klamkę kto poruszy
bo podczas modlitw nocnych cieni
wciąż czekam na ciebie
jedyna tęsknoto mej duszy
19 January 2021, 10:08
Lubię takie historie, gdzie
ona biegnie boso po łące przez niebieski mgły
z modrą wstążką wspomnień we włosach,
a on odlicza minuty na niezapominajki dłoniach,
Połączył ich słońca promień, oparty o drewniany krzyż,
czy zejdą się kiedyś ich ścieżki
i czy się przetną spojrzenia
z których kapały łzy
na niebieskich błoniach...Wybacz te majaczenia, pod takim pięknym wierszem, ale tak mnie zamroczyło od "tylości" błękitu!;)
19 January 2021, 17:43
Wybaczam, ale dlatego, że odgadłaś wszystkie sekretne szyfry do furtki od mojego tajemniczego ogrodu. Cała Ty! Bosa jak anioł... :)
W odpowiedzi zaś na Twoje wątpliwości, zapewniam, że zostaną po nas nie tylko ścieżki w śniegu :))Tylość błękitu? :) A już zaczynałem się martwić, że znudziły Cię moje bezbrzeża :))
Dziękuję i jak zawsze, je te fais un calin :)od giulietka
