Eritis sicut dii

On na górze i ona na dole i oni wszędzie
Ona na boku i on też leży i razem umierają
Reszta ziemi nadal w tej samej pozycji
Niebo jest dziś najlepszego koloru

Niebawem wyjdą wypić świeży deszcz
Wiatrem posmarują chleb płaszczyzny
Usiądą po środku bezimiennego idealnego słońca
Za stopy się trzymając i oczy ucząc obrazu

Zaczną jeść się nawzajem ale powoli
Pod klonu cieniem zażywając dawki wstydu
On ją dotknie automatyczną pieszczotą
Ona mu powie najdłuższe słowo jakie zna

Jeśli tylko zegar ułaskawi czas językiem
Zatrzyma wskazówki na wpół do dłużej
Napisy na ich wygiętych ciałach wykują
W pomiętej trawie ostatnie krzyku spełnienie...

2010