Niewiasta

Ona - tak daleka
Tak wspaniała
Za wzgórzem pięknieje
Pojawia się obok
W klatce szybując
Żaden wiersz nie przechodzi przez kraty
Żadna smukła idea
Wszystko przemienia się w pokruszone kryształy
Powstaje nowa data w kalendarzu
Myśli wciąż uparcie brną do środka ogrodu
Wyobrażenie ,,przyszłości" zasłania mieszczan wokoło
Tak dostojnie falując w umyśle
Świat dalej tępo maszeruje
Gdy ja marzę o śnie realizmu
Wyblakłym przez rozsądek