Do matki...

Ojcze, wybacz mi mój niebyt
I egoizm mi, ojcze mój, też wybacz

Wybacz mi, że nie umiem rozmawiać z ludźmi
Chociaż uczyłeś mnie, że świat został zbudowany na dobroci
Wybacz mi, że nie wierzę w miłość
Przecież mówiłeś, że bez niej człowiek przestaje istnieć

Wybacz mi, proszę wybacz, że wybieram samotność
Że na swoim pogrzebie
nie zobaczysz ładnie ubranych braci i sióstr
Z przystojnym mężczyzną obok
Ani nie ujrzysz swojej córki klęczącej nad trumną

To tylko prostopadłe belki z bezwładnym ciałem
I niezwykle przekonująca idea
Żeby zacząć się pocieszać, że po coś tu stoimy

Przepraszam, ojcze mój
Że nie umiem być taka jak ty
Dobra i bez skazy
Nie umiem wybaczać
I śmieję się za dużo
Za często
Za głośno

Przepraszam, mój ojcze
Jestem tylko twoją córką