Ogrom białych.
Kartki przestrzeni.
Masz w oczach równiny
dumnych myśli uwiecznione.

Dają radość istnieniu,
życiu sens,
dobie wytchnienie.

Pisząc wiersz zatrzymujesz czas,
do gwiazd powracając.
Rzucasz wyzwania na wiatr,
bez nadziei.

Biedny jak żebrak pod murem
zachodzącym słońcem
kończąc szczęście prawdą.