Niebo i szum

Odlecą kiedyś wędrowne ptaki
Ponad deszczowymi chmurami.
Popołudniowe sny smakują ustami
Ramiona, aksamitnym sunąc szlakiem.

Oddychasz sennie spragniona
W rytmie słońc zaokiennych.
Krok bliżej i serce zmiennym
Galopem w marzeniach tonie.

Przylecą za chwilę z powrotem
Do gniazd splecionych palców
I w niebieskiej sali walcu
Zawirują spełnionych pragnień warkoczem.

Tort zegara szybko znika z talerzy
Przestraszony nami.
W środku wszechświata ze sobą sami,
A między słowami nadzieja leży
Jak odźwierny u progu bramy.
Tyle prócz niczego mamy,
Ile bursztynów znajdziemy na wybrzeżu.
Wystarczy tylko uwierzyć
I objąć Cię w talii.

Quid Quidem