Oddaj mi
jeszcze ze dwa razy
na pamięć
pryzmat splecionych rąk,
skupionych na sobie
zadumanych spojrzeń.

Łagodnie jeszcze zerkam
w Twoją znużoną mną treść.
Tak tęsknię za złudzeniem
niezastąpionych pocałunków.
Pozostaną sekretem
w czerwonej szufladzie
moich wymalowanych ust.

Zapieczętowany jest w pamięci
czas gdzie kształtem
dopasowanych do siebie bioder
wzniecałeś mi co rusz
do lotu swawolne motyle.

Zatelefonujesz z nieba
do popołudniowej kawy?
ciągle mam tylko dla Ciebie

dwa
słowa.