Porcelanowa wieczność

Oczy patrzą inaczej
jakby z drugiej strony
lustra
czas zatrzymany
zblakł im
w światłociemność
zdziwione twarze
gotowe nie widzieć
usta grymasem skupienia
wciąż pozują uśmiech
policzki jakby nieobecne
zawstydzone w bladość
włosy ugładzone
dawno umarłą ręką
w nie modną już modę
wszystko czeka
zaskoczone
ze już po wszystkim
pstryk
i świat zamknięty
na śmierć
w starej fotografii
tak długo nagle
że naprawdę.