Obłoki, piękne i czyste, marzeń pełne.

Obłoki, piękne i czyste, marzeń pełne.
Snujące się po niebie i jak ja błądzące.
Płyną tak w błękicie nieba zupełnym,
Nie martwiące się niczym, piękne bez końca.

Jak się czujecie, obłoki, płynąc w niebie jasnym?
Czy wasze marzenia są do moich podobne?
Czy także się czymś smucicie,śnieżnobiałe?
Dokąd śpieszycie, zadumane i takie wytrwałe.

Czuję z wami jedność i z wami płynę
Tam, gdzie świat jest piękniejszy i lepszy.
Z wami przenoszę się w swych marzeń głębinę,
Z wami patrzę na ludzi, dobrych i serdecznych.

Razem z wami gardzę światem, co godny pogardy.
Przyglądam się ludzkim wadom, z godności odartym.
Razem z wami się zachwycam tym, co godne zachwytu.
Razem z Wami jestem od brzasku, z wami jestem od świtu.

Teraz patrzę na was z głębi swego serca, z głębi swojej duszy
Odganiam precz smutek, odganiam wszystko, niegodne wzruszeń.
Podziwiam was za niezależność, zazdroszczę wam wolności.
Gdybym była obłoczkiem, i ja poczułabym się radosna.

Popłynęłabym sobie daleko, daleko w stronę szczęścia.
Popłynęłabym w góry, popłynęłabym nad rzeki.
I jak poczułabym się tego zachwycającego nieba częścią.
I ja razem z wami zwiedziłabym świat daleki.