Dzwonek o północy

O wpół do dwunastej,
rodzą się tęsknoty,
z rykiem wskazówek zegara, dostają nowego tchnienia.
O wpół do dwunastej,
jesteśmy w pół drogi do odnalezienia siebie.
Półprzytomni, otuleni kocem zatroskania,
ze spuszczonymi powiekami,
dotykamy swej duszy na jawie.
O wpół do dwunastej,
po kątach, tłamszą się smuteczki,
półnagie, odsłaniają swe najbrudniejsze łona.
W świetle księżyca, przechadzają się koty, od lęków czarne łudzą się,
że nikt nie dostrzeże ich świecących oczu.
O wpół do dwunastej,
na pół brzemienni liczymy,
że północ odrodzi nas znów na nowo...