non omnis moriar

Rodzi­ce moi...
tęsknie za Wa­mi
jak za szme­rem morza
czy szla­kiem
mię­dzy górski­mi szczy­tami,
tęsknie za Wa­mi
niczym myśli uwięzione
za kra­tami Ha­desa.
Rodzi­ce moi...
Brak mi ciepła słów
kuszących ser­ce i ciszą
tańczącą nad Waszy­mi głowa­mi.
Rodzi­ce moi..
tęsknie za echem cza­su
od­bi­tym w cieniu ziemi oraz
łza­mi ,których smak bos­kiej
am­broz­ji równy wy­roka­mi.
Rodzi­ce moi...
tes­knię za Wa­mi
w war­tości słów
non on­mis mo­riar
w czci dla ich wiel­kości
i bez­miar miłośći...