(Bez)senność

Noc uciekała
jak przestraszony wiatr.
Tylko liść zawstydzony zmącił ciszę,
pod stopy spadł.
Otuleni w pęd, to nas nie dotyczy.
Tylko ty i ja. Przyklęknął świat.
Błaga mnie? Nie!
Beztrwam i dobrze mi.
Zatrzymałeś chwilę we mnie
i obok mnie.
Ciekawość to mało,
potrzebny niedosyt.
I to pragnienie,
by znaleźć siebie więcej
niż pomiędzy minutami,
które wypuszczasz jakoś tak lekko
lepkimi kroplami.

Zbyt duże przestrzenie
między dłońmi
nieskażonymi dotykiem...

Tylko księżyc w pełni
I ty, bezimienny,
wiecie co znaczy
(bez)senność...