Bez zmysłów

Noc do miasta wkracza, i tym goręcej śnie o ideale,
Gdy zimno, sny są dłuższe, obfitsze w detale.
Ruch koniem poprzez, czarne kwadraty kołdry,
Gdzie sześćdziesiąt cztery pola to samotność?
Czas to czas, a bariera, to ciepłe jej ciało

Czy to ciemność krzyczy?
Czy to Ty?
Przecież ciemność milczy, ktoś tam łka,
Co z ciemnością się złączył, gdzie wzrok nie sięga
Tylko głos płynie, Ach jak wysoko.
Gdzie rozproszone światło, jest generatorem myśli.

I tam w głębinie,
Gdzie upiory, proszą o modlitwę, gnije nasz biały most,
I w te drogę, co wiodła w las, mój bucior się wtapia
A ja osłupiale patrzę i z przerażeniem
Jak wierzby szumią i wszystkie światła gasną
W tym śnie błądzę drogą własną

Z dedykacją dla Spes