Przedjutrze

Nim cieniem przekwitniesz
trupio bladym wspomnieniem
ziarnkiem ciszy
stanie się krzyk istnienia
wędrowna karawana
zetrze ślady stóp
wśród piasków czasu
spójrz w zielone oczy łąki
rozkwitaj błękitem stepów nieba
srebrniej rosą poranka
zachwytem kolii dotyku
pieszczotą dotknij szeptu
ulotnej tęczy motyli
arką księżyca płyń
koralowym morzem nocy
w gwiazd nieznane wyspy
kąp się strumieniami światła
kluczem wędrujących ptaków
otwieraj bramy niebios
piegami biedronki znajdź szyfr
tajemnicy stworzenia
pożółkłym liściem czytaj
list przeznaczenia
i odpisz kaligrafią zmarszczek
zmęczonej twarzy
milczeniem mów, o czym
milczą słowa
myślą wysłuchaj ciszy
reszta grą cieni
jednodniowego teatru ułudy
pokłoń się scenie
wieczorem głodu życia
poza horyzont istnienia
idź aż po nieobecność
ku porankom wiecznego
jutra.