dziękuję za ciepło
Nigdy mnie nie uderzyłeś
nie krzyknąłeś
nie przemilczałeś
nie zapomniałeś
byłeś zawsze
gdzieś
indziej
nie mój
choć w mojej dłoni
swoją dłoń chowałeś
choć mnie tuliłeś
patrzyłeś na
mnie
nigdy mnie nie zraniłeś
aż
nie zlitowałeś się
nade mną
przyjacielu
zabiłeś mnie
nie wypowiadając
ani jednego słowa
nie wykonując
ani jednego gestu
zmiotłeś mnie z tafli życia
oddechem
realizmu
oddechem ciepłym
nasyconym
okrutną litością
i żadne zabiegi
mnie nie odratowały
połóż kwiat na moim grobie
już nigdy nie zajdę Ci drogi....
28 May 2012, 09:17
"...Umarłe.." nie ma sił już do niczego, a co dopiero do kłótni, kiedy żyć nawet pięknem nie chce lub nie może....
Wiersz świetny...serdecznie pozdrawiam życząc udanego tygodnia :)
26 May 2012, 23:15
A to serce ginie, gnije, cierpi,
boli niepojęcie,choć się tym nie chełpi
i tchnienie ostatnie wydaje właśnie
by jutro zmartwychwstać odporniejszym na waśnie...umarłe nie ma sił do kłótni...
26 May 2012, 22:36
A serce mroźny podmuch ściął
Rozprysł na tafli życia czar...
Miał szaleniec to, co wziął?
A może usechł jego żar...?I czarny cień opadł na wzrok
Sparzyły dłonie się na lodzie
Ciężki, mroczny każdy krok
A każdy oddech w serce godzie!Weroniko...
T-to... to straszny wiersz, moja miła. Ja... och...