niewiele tego by ocaleć
gdy chwila gasi chwilę
ogniem nie może być płomień zwycięstwa
garścią piasku udawać pustynię
tyle może pamięć
tańcem zerwanego liścia na wietrze
twe słowa
jakby życie było im tylko ścieżką wiatru
w jesień
ucichniesz nie dokończonym szeptem
jak nuta co nie zdążyła stać się dźwiękiem
gdy chłód kosi róże
w rozkwicie pozostawia tylko kolce
naucz się odejść
bo piękno umiera wcześnie
łuna ziszczonych gwiazd
wskaże ci drogę
niewiele tego by ocaleć inaczej
niż tańcem światła na wietrze
w czerwień zmierzchem
jak nie dokończonym wierszem
w ciszę