Menu
Gildia Pióra na Patronite

lód

Nie pozwolę ci zabijać mnie perfidnie
Błękit twoich oczu
W którym dawno temu utonęłam
Zamienił się w lód
Jego odłamkami ranisz mnie co dnia.
A jednak we mnie dusza niepokorna
Nie pozwala zabić nadziei
Że nadejdzie dzień
W którym błękit
Zmieni się w ocean szczęśliwych łez
Z daleka powróci miłość
Usiądzie w twoim fotelu
Opadnie zasłona mroku
A ja znowu utonę

19 405 wyświetleń
295 tekstów
23 obserwujących
  • 14 November 2017, 20:46

    Piękne.
    Pochwalę się tylko, że... dzisiaj miałem okazję jeść... lody. :P
    Miłego wieczoru. :))

  • I.Anna

    11 November 2017, 19:32

    Michał witaj w moich progach :) Dziękuję za obecność. To prawda, ze czasem tracimy orientację i kierunek poprzez rożne zakłócenia a czasem zwodnicze własne odczucia. Nadzieja nie powinna zabijać nigdy ale zdarza się, że tak się dzieje i wtedy zmieniamy się a nadzieja się odradza inna ... dziękuje za obudzone przemyślenia :)
    Pozdrawiam ciepło w ten jesienny wieczór:)
    Adnachiel lubię kiedy powracasz , twoja serdeczność ogrzewa czasem skostniałe serce dziękuje i Tobie.

  • silvershadow

    10 November 2017, 22:25

    Nadzieja potrafi zabić, można powiedzieć że doskonale.
    Kiedy się zorientujemy, że przyjemne unoszenie okazało się zbliżaniem do ziemi, jest już za późno, by złapać oddech ... by krzyknąć.
    Pozdrawiam. :)

  • Adnachiel

    10 November 2017, 20:50

    Dziękuję Iwonka i bardzo serdecznie odwzajemniam! :)

  • I.Anna

    10 November 2017, 19:47

    błękity są piękne to prawda, nie sposób ich nie uwielbiać:)
    zatem wielu błękitów w życiu życzę i dziękuje za obecność
    pozdrawiam cieplutko

  • Adnachiel

    10 November 2017, 12:21

    Czy ja już kiedyś wspominałem, że uwielbiam błękity?
    Ów wiesz się do nich bezsprzecznie zalicza.
    Brawo! Piękny jest.