nieme modły obwisłych żagli
dłoni nawykłych do lin
codziennego znoju
sztil
przekleństwo tych co w drodze
serc gorącą tęsknotą
płyną ku sobie
lub na wiatru skrzydłach
jak ptaki
rozcinają niebo
sztil
ciszą jak mgłą oplata
ruch wstrzymuje i myśl smutkiem nasyca
wokół pulsu jego macki lepkie
by życie zatrzymać
zatruć
i pytanie tylko mam czy zdołam
w dłoniach cię unieść podrzucić
leć motylu leć
nadzieja w twoich skrzydłach
które niosą wiatr