Okruchy życia...

Swój błękit
widuję tylko w kałużach
bo zbyt ciężką mam głowę
by ją unieść
i spojrzeć w niebo…
tak trudne bywa życie
gdy trzeba iść pod wiatr
na kolanach
odbijając się często
od ostrych krawędzi chorób
i ludzkiego niezrozumienia
mimo to idę pokornie
od czasu do czasu
zatrzymują mnie tylko
bezzębni żebracy
błagający o strawę
wysłuchanie
i dobre słowo…
a gdy zabraknie mi już sił
upadnę gdzieś na rogu ulicy
i będę wolny
jak ptak
dopiero wtedy
uniosę głowę
i zapytam Pana
czy zasłużyłem życiem
na swój prawdziwy
błękit...