niedowidzące usłużnie godziny
karmi się miękkimi śladami po naskórku
za granicę przepływają statki
porzucone przez załogę

piję prosto z dzbana mleko
adoptowanej matki
krwawiącej twardymi paciorkami różańca
z którego już nikt nie korzysta

przygwożdżona do ramion nieba
poszukuję bólu objawionego
pewnego mroźnego letniego poranka
bólu który pozwala kochać
za pisemną zgodą