W pogoni za tęczą

Tu już nie mam słów https://www.youtube.com/watch?v=uD7NUS9vdmc zostawiam to:-)))

Kiedyś wyruszyliśmy w jej poszukiwaniu - po to aby znaleźć ją na swoich rzęsach. Pozdrawiam.

Podziw w oczach Mistrza - bezcenne :)
To prawda, że Mirosław zaskakuje, tylko patrzeć jak mnie wygryzie z tematyki niebiesko błękitnej :))
Ale przynajmniej będę mógł przejść na wcześniejszą emeryturę, hehe :)
I nawet obecnie zakurzony fortepian na tym skorzysta.
Także nie ma tego złego... :)
Dziękuję, że yesteś. Bardzo to cenię.
Wszystkiego dobrego :)

Śliczny obraz "kiedyś", okruch dziecięcego serca, które nigdy nie umiera...
Podziwiam. :)
Zaskoczył mnie też malowniczy komentarz Mirka...
aż się powstrzymam od moich, nieprzystających taktem skojarzeń dotyczących łąki. ;)
Miłego dnia. :))

Jak mniemam róża walentynkowa :)
A bazie... ktoś mi kiedyś powiedział, że trzeba jednego zjeść, gdy w Niedzielę Palmową się poświęci.
No... i zjadłem :D
Ale coś czuję, że to podpucha była :))

Tutaj też słońce, ze poszedłem uciąć kilka bazi, teraz stanowią jakby aureolę dla bordowej róży w wazonie. A widoki tutaj są naprawdę...ziemskie. :)

Ponoć serce nie starzeje się nigdy i cokolwiek się w niego wkuło, pozostaje na zawsze.
Może dlatego czasem spoglądamy wstecz i dajemy się ponieść tak urokliwym refleksjom, jakie zaprezentowaliście poniżej.
Bardzo Wam za to dziękuję, to piękne.
W moich stronach dziś słoneczne niebo. Przywiodło mi na myśl tą dziecięcą prostotę, bez przeszłości i przyszłości, gdy wszystko wypełniała i nader wszystko starczała, radość obecnej chwili.
Ale już niebawem znów zakwitną umajone łąki :)

Dziękuję raz jeszcze, że jesteście, że czytacie, że piszecie.
Fajnie mi tu z Wami :)

Przepraszam...ale trąciłeś w takie miejsce, że pozwoliłem by mnie poniosło.

Różnie bywało, ale łąki były zawsze sanktuarium ze źródłem wody życia dla mnie , gdzie Anioł Stróż mógł odpocząć składając skrzydła pod Wierzbą i był pewien że jestem w raju , więc nic mi się nie stanie, a on medytował o piękno dla mnie z uklejkami w rowie z czystym nurtem, tam pod ścianą lasu, a mnie niosły uśmiechnięte i bajecznie kolorowe skrzydła motyli. Łąki - dywan od Boga dla moich stóp i lustro dla moich oczu, pościel dla mojego [...]

Przepiękny krajobraz dzieciństwa mi wyczarowałeś.
Wchodząc w kolejne wersy czułam się jak w wehikule czasu.
Kiedyś wszystko było bardziej wyraziste, kolorowe, prawdziwe...
A później przez tyle dróg trzeba przejść, tyle burz przeżyć, by zrozumieć, że to najważniejsze, poznaliśmy na samym początku.
Dziękuję za tę podróż u Twojego boku;)