"Niebo krwawi"

Niebo pękło nade mną i zbyt mocno krwawi,
a ziemia łakoma spija gęstą ciecz,
usuwa się grunt pod mymi stopami,
przede mną widnieje ognisty miecz.
Skrzydła aniołów czerwienią przemokły,
z ich ust wydobywa się żałobna pieśń,
deszcz aniołów spada i świat staje się mokry,
a skały rozkrusza przenikliwy ich śpiew.
I drzewa zrzucają swoje korony,
niczym przez lud znienawidzony król,
sępy chwytają zarodki w swe szpony,
na ziemskiej szyi zaciska się wisielczy sznur.
A niebiańska rana wciąż poszerza swe brzegi,
niebo trzęsie się z zimna, wylewa gorzkie łzy,
a człowiek pląsa w ciemności, zataczając kręgi,
nie pada na kolana - śmieje się i drwi.
I niebo w końcu spadnie na ziemię
rozkruszy się jak szkło,
szeregi dusz nie odnajdą swych domów,
nagością rozbłyśnie zwycięskie zło...