Niebo jak porwane sieci tej nocy gubiło gwiazdy A Ty wszystko na nowo stwarzałeś Jezioro wstrzymało oddech tylko fale jak bicie serca Połamane skrzydła łodzi i mgła I mimo mojego kalectwa po wodzie nauczyłeś mnie chodzić I w swoich przebitych dłoniach Wniosłeś słońce w mój świat
Tak wiele myśli, emocji i słów napływa mi do głowy i do serca, gdy czytam ten wiersz. I zupełnie nie wiem, od czego zacząć... Nad rzeką naszych czasów, nad dziejów falami, Niebo odcisnęło Swe wszechpiękno. A Twoje słowa tylko pogłębiają blask Tego Słońca, które nigdy nie dozna zaćmienia. Jestem zachwycony i urzeczony tym tekstem. I teraz oczy muszę otrząsnąć z gwiazd! :)