mieć na siebie czas, ale nie mieć już miejsca
nie wierzę
a jednak jakoś trudno
wyprzeć że tu jesteś
i trudno tak stawiać stopy po omacku
ze spalonych desek wskrzeszać mosty
czy ponad łzawe dni – wątłą pamięć
bo nie wyrzeka się bogiń niespełnionych
słów przed którymi nie było cudzych
i nie odkłada się powietrza na potem
jakby płuca dalekie były od zapaści
trudno tak mijać się z czasem
utkwiwszy wskazówką między żebrami
wytykać sobie że to już i że nic
serce upychać wciąż w kieszeń
a jednak wołać nim o ciebie.
.
19 November 2014, 22:13
czy przesadzić to znaczy wyrwać z korzeniami
albo przynajmniej zapuścić się w nowe?po mnie nic
zarówno tu jak i już18 November 2014, 09:47
"Ludzie mają tendencję do wymyślania definicji dla każdego słowa. Katalogowania, ustawiania, narzucania jednoznacznych, niezaprzeczalnych cech i funkcji wszystkiemu i wszystkim. Bo tak łatwiej''.
ps dziękuję za komentarz
15 November 2014, 17:27
Zrosty żeber zaczęły
swoje mruczando o
dawne i niefortunnej kolizji
z samotnościąsłyszę ją reumatycznie,
gdy nadchodzi
ziąb13 November 2014, 21:30
czuję nieobecność
tęsknota to tylko czekanie -obiło mi się kiedyś o uszy
.ps dziękuję za komentarz
13 November 2014, 21:02
każda linijka wersu wciąga coraz bardziej,
serce upychać wciąż w kieszeń
a jednak wołać nim o ciebie
jakby: z sieni ów stęsknionej miłości, obdarty do cna tęsknotą
czujesz nienasycenie... piękny wiersz Lacrimas