gdy wzbiera wewnątrz żal
wszystkich zliczonych chwil zwątpienia

kiedy już przestajesz
skrobać ściany opustoszałego domu
bo nasiąknęły one tak
że farba sama zaczęła odpadać

przeszłość jeszcze na moment zawisła
w rogach pod sufitem
pachnie jak wilgoć
niedogrzana rozczarowaniem

i już się tylko potykasz
o zbłąkane echo
niedopowiedzianych pragnień
które szczezły na słowach

nigdy nie potrafiłam sprawić
byś mnie chciał wreszcie usłyszeć

teraz oddałam się ciszy
kojąc spokojem serce