Moje epitafium
Nie widzę w sobie szans
By być równym ludziom
Więc walczę o szacunek
sam przed sobą ze sobą
Samotność, jedyne co mam
Dzieląc się nią pomnażam
Próbuje zrozumieć siebie.
Naprawiam dach
niszcząc fundament
Nie chce być wyjątkowy
Chce być niepowtarzalny
Stąd jedynie samotność
kocha mnie tylko za to
Każdej nocy stawiam pytanie
Kiedy i czy był moment,
czy miałem szansę
stać się innym sobą
Przez lata bałem się
spojrzeć w lustro
bo nie byłem pewien
czy zobaczę siebie
Gwoździem do trumny
gdy grzebie swoje życie
liczenie ludzkich win
zamiast się podnieść
Obok ktoś gra koncert
niespełnionych życzeń
Takie błogosławieństwo
zamiast 'Dzień dobry'
Autor
25 July 2014, 22:47
No chyba to zależy też od wrażliwości. Jeśli wlejesz całego siebie w czyjś wiersz o nim samym, wtedy widzisz zupełnie innymi oczami zupełnie podobny świat i doświadczasz wszystkiego inaczej.
Faktycznie, jesteśmy wszyscy zapatrzeni w siebie, ale czy to nie wskazuje na stopień naszej samotności wymuszający ten nieszczęsny egoizm?Wg mnie wiersz jest piękny i tak spokojny, że napawa mnie niepokojem... Jesteś unikalny, ale nie unikany, uśmiechnij się i wróć, kochany...
