nie warto pukać do milczących drzwi
kołatać do krzyczących okien
to co najpiękniejsze rodzi się w bólach
co najtrudniejsze przychodzi zwykle
na samym początku

mroczny mesjaszu
czy słyszysz szelest spadających łez
rozumiesz jak wiele bólu kosztowały
znów stoimy w kolejce
po spowszedniały chleb
pragnienia poszukują ulgi
w twoim dotyku

proszę nie puszczaj mojej ręki
póki trwa w nas zmierzch
nie warto kochać deszczu
kiedy krople usilnie przypominają
łzy najwyższego

mścicielu
pozwolisz aby miniony sen
był ważniejszy od teraźniejszego
spróbujmy podnieść to utracone lśnienie
tę senną nostalgię za czymś
co nigdy nie wiąże się
z początkiem wszechświata

całuję twoje nadgarstki
niech niepowtarzalny czas rozgości się
w naszym poprzednim życiu