nie umiem nazywać
drzew ani uczuć

zamarzam przy pierwszym śniegu
topię się w kałuży
mam dziurawe serce któremu wypada

boję się ognia
co we mnie płonie
…

lecz kiedy otwieram dłonie
wypluwam z siebie dym

staję się przezroczysta
światło
jest wtedy jakby bardziej miękkie
a ja jestem jego podwójną naturą
…

nie szukam nieba
lecz ziemi
w której mogłabym się zakorzenić

prostych słów
i dróg
które prowadzą