3.

Nie staram się już używać słów,
kiedy nazywam tę ciszę.

Chyba lepiej jest słyszeć szum wiatru
za oknem.
I starać się oddychać namiastką
czułości.

Przykro mi, że to ja Cię uświadamiam,
a mi zrobiła to moja miłość,
mówiąc o ukochanej.

I przykro mi, że przydeptuję Twoje słowa,
chowane tak doszczętnie.
Podnoszę, ocieplam.

Czekasz, kochanie, aż ktoś zauważy?
Chyba go tu nie ma...

Znów patrzysz, nie kiwaj tak głową...
Czy to ja zmusiłam Twoje oczy do smutku?

Wołam Cię.
Znów kiwa głową.
Jak dogonić smutek?

Coś powiedział...
Ach, to moje imię.
Już. Już idę, skarbie.

Widzieliście?
To ja ogrzewam mu dłonie.