rozproszenie
nie pytaj czy czekałam
bo czekają ci
co nie wiedzą na co
ja tylko stałam
przy oknie
patrząc jak słońce
ze wstydu
oblewa się rumieńcem
i tak mnie noc zastała
o zmierzchu bez powiek
13 March 2011, 12:58
"ślepa cisza"... taka bywa... najgorzej, gdy nie patrzy, a mimo to widzi...
miło Cię czytać Damianie
miło, że zaglądasz... :)pozdrawiam cieplutko
:)
13 March 2011, 11:13
ja czekam... i wiem, na co...
na Twoje wiersze, Marysiu... :)
niezwykły wiersz, i ta cisza, która pozostaje, ślepa cisza...10 March 2011, 23:31
dziękuję za te 'porwania' i za Wasze słowa
:)pozdrawiam serdecznie
9 March 2011, 21:30
Ojjj.... Taki "mój"- mogę w nim znaleźć cząstkę siebie...
"Porywam" do siebie. :)))
8 March 2011, 18:59
takie rozproszone a sens w całości zwięzły
piękny wiersz, zabieram ze sobą :)pozdrawiam ciepło
8 March 2011, 15:24
to niesamowite, jak odczytujecie ten wiersz... w porównaniu do zamysłu :)
bardzo pouczające dla mnie ;)dziękuję Wam i pozdrawiam serdecznie :)
7 March 2011, 22:17
Kobiecość w kilku wersach zaklęta...
Pięknie piszesz Marie, cudownie znów Cię czytać;)