ocalić we śnie

nie powracam
by nie skruszyć w sobie ptaków śpiących drzew
ruchem spragnionych źrenic

wyłamać z kryształowej struktury
przenikającego siebie echa
minionych chwil

- kwitną

rozłożyły nad kamieniami swoje płaty
na odległym brzegu wyspy
którą się staję

w absolutnym mrozie
unosząc nad noc nad dniem

nie dzieli nas oddech
chwila uderzeniem serca

zatrzymanym

ocaloną kroplą ciepła
za zamkniętymi oczami

w niej jutro
niedopowiedziane