Widmo obyczaju

Nie poda dłoni starsza siostrzyczka,
gdy wnętrze me zacznie się budować
zupełnie odmiennymi
niż za jej czasów stylami.
Cierpliwie wytłumaczę, zapłaczę,
by odejść potem
z zaciśniętymi pięściami.
Rozluźnię dłonie w samotni,
utulę wnętrze własnej duszy
i żałować wtem będę,
że obyczaju w tym kraju
sam człowiek nie ruszy.
Stoi ta skała między nami,
jak dzielić raczyła przez wieki
już nie jedno serce.
Przykro mi strasznie
i właśnie zacieram ręce,
by popchnąć ten kamień,
tak jak on popychał wcześniej
wielu do czynów okrutnych.
Dołącz proszę swe dłonie,
niech lud kolejny nie doświadcza
na tle tego głazu kłótni.