Nie patrzę już przez okno
nie mogę
nie potrafię
boje się
wyjść poza to
i
znów spojrzeć w dal

czas nauczył patrzeć blisko
dostosować się, latać nisko
nie wychylać się
i z domkniętą powieką
zmierzać w świat

dla mnie okno już przymknięte
z każdym dniem mniejszy żal
tu i teraz pozostaje
wszystko inne odchodzi w siną dal