W pogoni za marzeniem...
Nie pamiętam już ciszy brzmienia,
ani jak spokój duszy wygląda,
w głowie mej poszarpane wspomnienia,
strach mi tylko w oczy zagląda.
Nie widzę własnego odbicia w lustrze,
czuję się obcy wśród mych znajomych
i boję się bardzo na myśl o jutrze,
o swych szansach na szczęście znikomych.
Nie mogę odnaleźć właściwej drogi
do osiągnięcia celów, które sobie obrałem,
od ciągłych upadków poobijane me nogi,
lecz nie pogodzę się, że znowu przegrałem.
Nie pozwolę umrzeć mojej miłości,
spróbuję oszukać złe przeznaczenie
i chociaż tak pełno mam wątpliwości,
pokonam przeszkody i spełnię marzenie.
Autor
12 December 2010, 17:10
Bym zapomniał.
Marie, Tobie również dziękuję za uznanie i przepraszam, że tak Cię pominąłem.
Miłej niedzieli i udanego tygodnia :-)
12 December 2010, 17:01
Nie popadam zbyt szybko w samozachwyt, wręcz przeciwnie, widzę często błędy tam, gdzie ich nie ma.
Dziękuję za opinię i te słowa, to dla mnie znak, że zmierzam w dobrym kierunku.
Również pozdrawiam :-)
12 December 2010, 16:51
Kochaj... mimo wszystko.
Bardzo spodobał mi się Twój wiersz Marcinie, a przede wszystkim ta zawarta w nim wola walki :)
Tak trzymaj.Pozdrawiam cieplutko :-)
12 December 2010, 15:32
Magdaleno, Twoja interpretacja jest znakomita. Dziękuję! :-)
Tobie również Magdo :-)
Pozdrawiam Was serdecznie.
12 December 2010, 15:23
Piękne i mocne credo...
Za tym smutkiem tli się iskierka nadziei, bo to słowa silnej, niezłomnej duszy...Pozdrawiam:)