Mogę, bo chcę!

Nie mogę mówić "murzyn", bo to boli?
wskazać na Niemca, kata polskiej niedoli?
Nie mogę powiedzieć, że na dzieciach Ukrainy
Wściekłego barbarzyństwa leżą stosy winy?
Nie mogę mówić, że lewaka bzdury
Świat robią absurdalnie wręcz ponury?
Nie mogę być dumny z mojego Narodu,
Co przed Islamem Europę odgrodził?
Nie mogę czci oddać pochyloną głową
Nad Polski Golgotą narodową?
Nie mogę? Bo co? Bo ktoś zabrania?!
Dość już mam tej płytkiej groteski gadania!
I będę Prawdzie oddawał cześć,
Choćby obszczekał mnie wściekle ślepy pies
Na każdym rozstaju i skręcie polskich dróg.
Wybiorę prawdę, tak mi dopomóż Bóg!
Werblem słusznej burzy grzmi dzisiaj pora,
Niech znowu świat światły uratuje Polak.
Grabiony, w rozprutym surducie Narodu,
Niech naprawi krzywych luster świata szkody.
Bez wojny, której pysk zbyt dobrze zna,
Bez ślepej furii, której wokół słychać wrzask,
Lecz prostym mieczem rozumu i wiary,
Które to indziej uznano już za czary.
Bo jest pewien dla nas nieprzekraczalny próg -
Rozum, Tradycja, Ojczyzna i Bóg.