Nie jesteśmy dani sobie na wyłączność,
na własność.
Tak jak nie jest nam dany na zawsze dom czy kwiat.
Posiadanie nosi w sobie śmiertelność.
Umiera prędzej niż umiera coś w nas.
Tylko głupiec kolekcjonuje rzeczy,
które rdzewieją tak szybko jak rdzewieje jego bezużyteczny czas.
W posiadaniu kryje się śmiertelność,
choć kupując dużo liczymy, że odkupimy coś co z każdym dniem umiera w nas.
Jedynym darem jest ta chwila.
Ulotna jak mgła.
Ślepi czują pod skórą jej ciężar, niemi znają jej słodki smak.
Tylko ona jest dana na zawsze.
Ta chwila, co się od wieczności odłączyła.
Chwila, co zmienia w cud bezkształtny czas.