Nie do przełknięcia życia kęs
Zalewam wódką wszystkie smutki
Bóg na de mną stale czówa
Dolewa gorzały do półlitrówki
Śpiewam pieśń upadłego człowieka
Po wytrzeźwieniu powstanę z klęczek
Nie jem, źle sypiam, choć martwa ma powieka
Wyruszam na dno karafki by serce zmienić w breloczek.
Kiedyś wybudzę się z tego letargu
Gdy skończę kosztować smak cierpienia
Będę mogła znów zasnąć, jeść i oddychać
Wtedy, gdy "dziś" zamieni się w złe wspomnienia.
8 August 2012, 13:42
Nie powiem, trochę Ci się to udało, z racji, że moja naturalna anielska cierpliwość jest teraz upośledzona. Masz rację, że ode mnie to zależy, kiedy nadejdzie owe "kiedyś", ponieważ teoretycznie mogłabym przestać przejmować się zdarzeniami, na które nie mam wpływu z różnorakich powodów, jednakowoż bardzo trudno jest tego dokonać. Potrzeba czasu, siły, woli i nadziei. Ja na nowo organizuję swoją armię. Pomimo wszystko NADAL WALCZĘ.