Jesień

Nic się nie odradza, nie tworzy na nowo
słońce rozpływa się gasnącym złotem
Świat ciszą milknie, w mlecznym spojrzeniu
pokładając na ziemi kolorowe warkocze

Już mnie cień drzew zwiędłych dotyka
Chłód wilgotny po ciele błądzi
Pod nogami ocean korowodem szumi
melancholijną pieśń popołudniowej słoty

Lecz nim zasnę, wraz zresztą świata
Stając się jak on, białym obłokiem
Obiecaj mi Pani, że zaczniesz do mnie wracać
Wraz z pierwszych ptaków odlotem.